در این پست از سری پست‌های به سوی رزیدنتی به بررسی انواع پروگنوز پریودنتالی خواهیم پرداخت.
خب در این مورد دو نوع تقسیم بندی قدیم و جدید داریم:
در گذشته تقسیم بندی بر اساس مطالعات ارزیابی tooth mortality انجام میشد که شامل:
- خوب (good): کنترل فاکتورهای اتیولوژیک و ساپورت پریودنتال کافی جهت اطمینان از اینکه دندان توسط بیمار و پزشک قابل نگهداری است.
- متوسط(fair): تقریبا ۲۵ درصد attachment loss و یا درگیری فورکا کلاس یک (ضایعه ای با عمق و محل مناسب که اجازه نگهداری را به بیمار با همکاری خوب می دهد).
- ضعیف (poor): ۵۰ درصد attachment loss و درگیری فورکا کلاس دو (محل و عمق ضایعه منجر به امکان نگهداری دندان اما با مشکل می شود)
Possible but difficult! - مشکوک (questionable): بیش از ۵۰ درصد attachment loss، نسبت تاج به ریشه ضعیف، شکل ریشه نامناسب، درگیری فورکا کلاس دو با دسترسی مشکل یا کلاس سه، لقی بزرگتر از گرید دو و تقارب ریشه‌ها
- نوع hopeless: فاقد attachment کافی جهت حفظ سلامتی و راحتی و فانکشن دندان
تقسیم بندی دیگر بر اساس احتمال کسب ثبات در اجزا ساپورت کننده پریودنتال توسط Caton و Kwok بیان شد که بر اساس احتمال پیشرفت بیماری در ارتباط با فاکتور های سیستمیک و موضعی است:
- مطلوب (favorable): درمان جامع پریودنتال و فاز نگهدارنده منجر به ثبات وضعیت دندان می‌شود و از دست رفتن آتی ساپورت پریودنتال غیرمحتمل است.
- مشکوک (questionable): فاکتور های موضعی یا سیستمیک موثر در وضعیت پریودنتال دندان ممکن است قابل کنترل باشد یا نباشد. اگر قابل کنترل باشد درمان جامع منجر به ثبات وضعیت پریودنتال می‌شود و در غیر این صورت تخریب آتی پریودنتال ممکن است رخ دهد.
- غیرمطلوب (unfavorable): فاکتورهای موضعی یا سیستمیک موثر در وضعیت پریودنتال قابل کنترل نیستند. غیر محتمل است که درمان جامع پریودنتال و فاز نگهدارنده از تخریب پریودنتال جلوگیری کند.
- ناامیدکننده(hopeless): دندان باید کشیده شود.
نکته:فقط پروگنوزهای good و fair و hopeless از انواع پروگنوز پریودنتالی می توانند با صحت منطقی پابرجا بمانند.
منتظر پست‌های بعدی ما باشید.